Opis: Antonio Gil: Reżyseria: Lia Dansker, Lía Dansker. Antonio Gil został pomyślany jako projekt estetyczny i etyczny. Nasz projekt wykorzystuje sztuczkę kina – oko kamery – aby spróbować uchwycić jeszcze bardziej wyrafinowaną i złożoną formę sztuczności: mit. Ten film, daleki od heroicznej historii czy racjonalnego wyjaśnienia, jest polifoniczną kompozycją, w której rzeczownik własny – Antonio Gil – jest elementem znaczącym, wokół którego splatają się liczne i heterogeniczne historie. Mozaika głosów campesino, niczym chór o charakterystycznej rytmie, opowiada o budowie mitu na przestrzeni XX wieku i towarzyszy nam w wizualnej podróży przez jego celebrację. Na początku filmu przenosimy się do roku 2010, jednak w miarę upływu czasu obrazy cofają nas w czasie: 2008, 2006, 2004, 2000. Powtórzenia obchodów można postrzegać jako warstwy geologiczne, które mieszać i budować na sobie, aby utrwalić mit w popularnej wyobraźni. Ten film jest także narracją rytuału – corocznego festiwalu w hołdzie Gauchito Gilowi ​​na wsi w Corrientes w Argentynie – poprzez rytualizację metody filmowej: ujęcia z podróży. Kąt kamery nigdy się nie zmienia; lokalizacje pozostają takie same, a jednak wszystko wydaje się poruszać i zmieniać. Subtelnie jesteśmy świadkami niezamierzonej transformacji kolorów, scenerii, twarzy, postaci i wyposażenia. Generalnie im bardziej oddalamy się w czasie, tym bliżej jesteśmy wiary w to, że dotarliśmy do prawdy, ale w tym filmie to złudzenie szybko znika: jak każdy mit, Gauchito Gil jest zawsze nieuchwytny. Stosując tę ​​strategię narracyjną, film stara się oddać sprawiedliwość wyjątkowości mitu Gauchito Gil – narracji zakorzenionej w wyobraźni wiejskiego regionu pochodzenia Guaraní i długo zaniedbywanej w oficjalnej kulturze argentyńskiej. Ta historia, którą trzeba opowiedzieć, daje początek mitowi, ale bez wątpienia wykracza poza nawet samego Gauchito Gila.